4 plyty, rok zalozenia 1999, Włochy. W tym samym roku zadebiutowali. Spiritual Front to w sumie orkiestra jednego czlowieka, bedacego, mozgiem i dyrygentem, mogacym charyzma swa obdarzyc 100 innych osobowosci, mysle tez ze to Elvis naszych czasow (zreszta jego ksywa Hellvis nie jest przypadkowa), prowokator, chyba biseksualista, nie wiem co dalej, mozliwe ze zainteresowany tworczoscia Passoliniego, w koncu zagral na plycie trybucie poswieconej temu obrazoburczemu rezyserowi pochodzacemu z jego kraju (ekranizacja Salo, czyli 120 Dni Sodomy troche na podstawie de sade a troche nie hehe, mam w planach obejrzec ale troche sie boje bo co to bedzie jesli mi sie spodoba? wizyta u psychologa murowana) a mianowicie - Simone E.Salvatori. Prywatnie zamieniajac slowo bardzo sympatyczny i otwarty czlowiek nie stroniacy od zartow. Muzyka na pierwszych dwoch plytach to neofolk, Song For The Will i Nihilist Cocktails for Calypso Inferno nudza mnie co by tutaj nie powiedziec, ale sa to plyty po ktorych pewna grupa osob sie od tego zespolu odciela, zarzekajac sprzedajnosc. Trudno. Po dwoch niemrawych plytach przyszly pewne zmiany, zespol zaczal okreslac grana przez siebie muzyke jako suicide pop, Salvatori zaczal tez w koncu spiewac. Split z Ore, Epka Nihilist jak i dwa kolejne albumy a zwlaszcza Armageddon Gigolo sa juz rozwinieciem stylu w bardziej piosenkowa forme, ktorej to neofolk jest nadal podstawa, ale z wplywami wloskiej muzyki pop jesli chodzi o melodie, szczypta dark cabaret czy tango jesli chodzi o intrumentarium i klimat i jest to naprawde rozgrzewajacy miks. Do tego inspiracje muzyka Morricone z dolarowej trylogii Leone, Nickiem Cavem, no i jedne z najlepszych tekstow, przepelnionych nie tylko nostalgia, smutami ale i balsamujaca erotyka, zreszta tytuly niektorych kawalkow ponizej, mowia same za siebie (teksty moga sie wydac nieco niesmaczne, ale to tylko puszczanie oka do sluchacza ; ) ). Armageddon Gigolo to tez moja osobista plyta minionej dekady i album ktory wchodzi kazdemu o ile nie razi go maniera wokalna Simone, czyli niezbyt poprawnie wymawiany angielski (i wiecej problemow z akceptacja maja kobiety hehe), mnie to zupelnie nie przeszkadza skoro ta muzyka potrafi niezle grzac a kazdy utwor na tej trzeciej plycie po prostu wypierdala mnie z butow. Ostatni jak do tej pory album to Roma Rotten Casino sprzed dwoch lat, troche wiecej americany (jak w Black Dogs Of Mexico), westernowego klimatu (to tutaj znajduje sie tez jeden z ich najlepszych kawalkow - The Days Of Anger ; ) ) ogolnie wiecej folkowopopowego grania, nieco mniej emocjonujacego, gdzies chyba snuje sie tam klimat piosenki francuskiej z czasow pod okupacja niemiecka i nie mam na mysli tylko kawalka German Boys. W przeciwienstwie do niektorych nie skreslilem tej plyty i nadal uwazam ze jest swietna ; ) No i na zakonczenie dodam ze koncertowo ten zespol jest niesamowity, wieksza energia niz na plytach zdecydowanie (zaluje ze nie moglem ich zobaczyc na tegorocznym Castle Party ), charyzma Hellvisa zamiata, a juz w styczniu powinna pojawic sie nowa plyta zatytulowana Open Wounds.

Ragged Bed
Slave
Bastard Angel
Jesus Died In Las Vegas
The Days Of Anger
My Erotic Sacrifice
Black Dogs Of Mexico
Song For The Old Man
Love Through Vaseline

Takie tam utwory wybrane.

Znacie, lubicie, kochacie? hehehe