Spam:

od 2011r w gronie zespołu nie znajduje się już Per Wiberg, zastąpił go Joakim Svalberg
oraz mamy Heritage! wydane we wrześniu tamtego roku, można to uzupełnić?

Nie.

po prostu nie przepadam.

Wiem, że to dość ambitna muzyka, ale nie do końca wpasowująca się w mój gust. Wolę wokale pana Akerfeldta w Bloodbath i co za tym idzie brutalniejszą młóckę.

Ostatnio edytowany przez DonMielone (2012-11-15 20:35:46)

Ginger napisał:

nie masz gustu absolutnego

Nikt nie ma.
A za moja niecenzuralną wypowiedzią kryła się chęć rozruszania tematu. Przepraszam wszystkich, jestem zły.

Oczywiście, że nie posądzam!

A ja słucham, ale teraz naprawdę wybiórczo i za Akerfaldtem już tak nie szaleję

Hmm, nie nazwałbym tego znudzeniem. Po prostu mam ochotę słuchać inne zespoły. Na 100% za jakiś czas znowu będę miał opethowy głód. Prawie ze wszystkim tak jest.

Ja wracam do starych płyt. Nie dzieje się to regularnie, ale czasem łapie mnie sentyment, wracam do staroci i słucham przez kilka(naście) dni.

Zgodze się w wiekszej czesci z Mielonym, ale dla mnie Opeth to ewentualnie debiut, próba łaczenia progresywnego rocka (swoja droga 90% gatunku, tego starego jak i neoprogresywnego to muzyka eunuchów, aczkolwiek nie stronie od flirtow z kawalkami Pain Of Salvation, Porcupine Tree czy tez Anathemy, ale w tym drugim wypadku to muzyke grana przez braci Cavanagh klasyfikuje sie jako art rock, mi siada oczywiscie) ubostwiajac jednoczesnie King Crimson czy majac w poczekalni zajawke na tripowanie Pink Floyd.

Najlepszym przykladem czym jest Opeth jest ostatni album gdzie zespol wpadl w sidla wlasnej ambicji, pokazania fuck off swoim fanom holdujacym muzyce blizszej muzyce metalowej, nagrali chujowy krazek prog rockowy, holdujacy eunuchom bez jaj, nie chwytajacy, bez vibe'u a przez samych artystow pewnie uwazany za wielkopomna sztuke ktorej nie zrozumieja metaluszki no bo jakze by inaczej. Cos jak ostatnie nagrania Gildenlowa, tylko ze tamten jest juz bardziej skromny po fali krytyki jaka spadla na Be (swoja droga fajna plyta ta Be).

No i tak jak lubie szwedzki dm tak Bloodbath mi nie podszedl, a The Fathomless Mastery wydal mi sie wrecz plastikowy, no ale pewnie kiedys sie z tym przeprosze.